Zolang als ik mij herinneren kan ben ik altijd al gek geweest van paarden. Het geluid, wanneer met Prinsjesdag de gehele stoet aan het einde van de laan waar wij woonde voorbij kwam lopen, vergeet ik nooit meer.
“Mam, pap: ik wil op paardrijden!” Dat ik vervolgens doodsangsten uitstond begreep niemand.

Verschillende lessen op diverse maneges heb ik gehad en eigenlijk eindigden ze allemaal hetzelfde: met een grote glimlach en dikke tranen van angst. Waar die angst vandaan kwam heb ik echt geen flauw idee van. Toch probeerde ik het om de zoveel jaar weer. Tot verbazing van mijn ouders, die zich geregeld afvroegen hoe lang ik het nu weer zou volhouden.

Ik ging graag naar de manege en ondanks de angst kreeg ik daar vriendinnen met een eigen paard. Kark was de eerste waarvoor ik niet meer zo bang hoefde te zijn. Ik leerde hem beter kennen en het werd makkelijker om hem te vertrouwen. Geregeld heeft Laura mij dan ook vanaf de manege weer terug naar ‘de tuin’ bij mijn opa en oma gebracht. Achterop die dikke billen zat ik lekker stevig en ook zelf durfde ik wat vaker op te stappen. “Als je me maar niet loslaat hoor!” Ik kan mij nog zo goed herinneren dat Laura mij een keer belde met de vraag of ik Kark alvast klaar kon maken voor de springles, omdat zij wat later was. Shit – krijg geen lucht. “Ja tuurlijk. Doe ik, tot zo!” Het zweet brak me uit, maar even later stond daar een paard gepoetst en wel klaar voor zijn zadel en de springles.

Nooit heb ik de liefde voor de paarden los kunnen laten en ik vond in 2017 dat het tijd was die angst te gaan overwinnen. Want waarom was ik zo intens gelukkig en zo bang tegelijkertijd, iedere keer als ik opnieuw opstapte?! Ik heb een aantal lessen gevolgd bij Tamara Bulham en zij heeft mij geleerd hoe ik de controle zelf kon houden. Ik moest zelf weten welke richting we op zouden gaan en ik was de enige die dat aan het paard kon vertellen. Wat denk je: na een aantal weken les heb ik voor het eerst in mijn leven gegaloppeerd. Zonder tranen nota bene!

Dat ik afgelopen zomer zelf ging zorgen voor een paard was een enorme schok voor velen. Ik (jeweetwel, die jankerd die überhaupt nog nooit alleen haar paard had opgezadeld) was opslag verliefd.  Luus is een geschenk uit de hemel! Waar ze in het begin zo braaf en traag was (alsof ze wist wat ik nodig had) is ze nu zo rebels als de pest en wie had gedacht dat ik daar ooit zo van kon genieten. Als ik soms naar haar kijk springen de tranen opnieuw in mijn ogen (emotionele trut paraat) en dan niet meer omdat ik bang ben, maar omdat ik zo enorm blij ben met haar. Onze band is zo veranderd en zoveel sterker dan in het begin, ze luisterd naar mij, begrijpt mij en het allerbelangrijkste: ze is een enorm groot deel van mij geworden!

Niet alleen van mij, want sinds een aantal maanden zorg ik samen met Daantje voor ons stippelpaard. Dat Daantje en ik op vele vlakken ook nog eens zoveel op elkaar lijken kan geen toeval zijn. Ik ben er nog lang niet hoor, want het rijden daar mag nog wel een flinke dosis zelfvertrouwen overheen gegoten worden en door haar rebelse gedrag kan ik ook echt nog wel eens schrikken, maar als ik kijk naar waar ik nu sta ben ik mega trots! Daarnaast staan er nog twee paarden op stal met lieve paardenmeisjes die mij overal mee willen helpen én heb ik mijn grote liefde inmiddels ook aangestoken en gaat zelfs hij met heel veel plezier mee naar ons paardenkind!

Wie had dat ooit gedacht hé.. sta ik zomaar voor mijn plezier op zaterdagmiddag drollen te scheppen.. Je bent een paardenkut of je bent het niet!

Liefs,

Melanie – Mevrouw Wiebelkont