Zoals de meesten van jullie wel weten zorg ik al twee jaar met onwijs veel liefde voor mijn Luus. Ik vertelde jullie al eens eerder over hoe zij mij over mijn angst voor paarden heen heeft geholpen. Dit is geen snel of makkelijk proces geweest en nog word ik hier wel eens mee geconfronteerd. De angst is er gelukkig niet meer, maar de onzekerheid kan nog wel eens om de hoek komen kijken. Helemaal nu ons leven samen op zijn kop kwam te staan!

Toen ik voor het eerst bij Luus ging kijken dacht ik dat ze de liefheid zelfe was. Ze was zo chill en mak.. achteraf bleek niets minder waar. Ze is lief, echt waar, maar ze kan ook een enorme draak met merriegedrag zijn en dat heeft ze mij al meer dan eens laten weten. Zo heeft ze mij eens een stuk over de weg gesleurd omdat ze schrok en rende ze het grasveld bij de buren op.. Was ik toen bang? Ja! Absoluut, maar meer omdat ik niet met dit gedrag om kon gaan.

Samenwerken

Ik ging trainingen met haar doen en gaandeweg kwamen we erachter waar mijn angst nou daadwerkelijk vandaan kwam. Bang om te vallen (destijds reed ik nog wel eens op haar) was ik niet, dat ze mij pijn deed of zou schoppen of bijten ook niet, maar wat dan wel? Ik was bang om de controle te verliezen. Tijdens de trainingen leerde ik hoe ik moest handelen wanneer voor Luus de spanning te hoog werd, wanneer ze schrok en eigenlijk gewoon even weg wilde uit de situatie. Ik leerde haar te kalmeren en te vertrouwen op mij en daardoor leerde ik mijzelf ook weer vertrouwen. Je kunt echt zeggen dat we een team zijn geworden!

De afgelopen tijd was enorm onzeker. Luus staat aan huis waar ze geboren is en momenteel zijn we met twee paardjes overgebleven. Het ene paardje maakte plaats voor het andere paardje, maar ondertussen had de eigenaresse van Luus besloten dat er een einde kwam aan de stallen. Eens was de spreekwoordelijke koek op. Zelf kon ze allang niet meer voor Luus zorgen en dus brak er een tijd met vragen aan. Wat gaan we met Luus doen? Raak ik haar kwijt? Ga ik haar overnemen?

Dat laatste was nog niet zo vanzelfsprekend. Meerdere raadde mij af dit te doen. Luus is namelijk geboren met gebreken. Zo heeft ze een slechte knie en is mij verteld dat ze een vernauwing in haar lumbale wervelkolom heeft. Kort gezegd: je weet niet hoe de toekomst loopt en dit is mede de reden dat ik een halfjaar geleden heb besloten haar niet meer op te zadelen. Maar ja, koop je een paard met gebreken en een onzekere toekomst? Ik wel!

Luus is voor mij zoveel meer dan het paard met gebreken, rijden is niet mijn hoofddoel. Zij heeft mij zo enorm laten groeien en ontdekken. Ze geeft mij plezier, zorgt ervoor dat ik iedere dag buiten kom en ik geniet intens van de band die we hebben opgebouwd. Dit kan alleen maar meer worden. Met heel veel trots (en de afgelopen dagen ook tranen) kan ik dan ook vertellen dat ik Luus voor een symbolisch bedrag mag overnemen van de eigenaresse! <3

En nu? Hoe ziet onze toekomst er uit?

Nu ga ik op zoek naar het allerbeste plekje voor haar. Een plekje waar ze paard mag zijn, kan genieten en vooral lekker buiten mag leven. Waar ik met haar kan blijven trainen en groeien. Samenwerken op een natuurlijke basis! Ooit komt er een moment in mijn leven dat ik er wel een rijpaard bij zou willen hebben, maar voor nu hoeft dat niet en als dat moment daar is dan hebben Ser en ik er financieel voor gezorgd dat dit haalbaar is. Luus is mijn leven en mijn allerbeste vriendin. Wat kun je toch veel gaan houden van een dier!

En jij? Heb jij dieren in je leven waarvoor je dankbaar ben of heb je misschien ook wel een paard en vind je het leuk om hierover te kletsen?